Ένας αυτοεξόριστος Ρώσος μετά την Οκτωβριανή επανάσταση των Μπολσεβίκων ο Βασίλι Βασίλιεβιτς Νταβίντωφ φτάνει στη Λάρισα και πιάνει δουλειά στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή (υπάρχει ακόμα στην ίδια θέση, δίπλα από τα ΤΕΙ Λάρισας, στην δυτική έξοδο της πόλης προς Τρίκαλα). Είναι 50 χρονών και μόνος. Θεριακλής, γερός, πότης, εραστής, αλλά δεν αντέχει καθόλου το ζεστό καλοκαίρι του κάμπου και κάθε χρόνο παθαίνει ελονοσία λόγω ζέστης και κουνουπιών. Το φθινόπωρο συνέρχεται και το επόμενο καλοκαίρι ξανά τα ίδια.
Αρχικά είναι κλεισμένος στον κόσμο του, κάνει απλώς καλά τη δουλειά του και δεν έχει πολλά πάρε δώσε με τους ντόπιους λαρισινούς (και γιατί άλλωστε τέτοιοι που είναι;), παρά μόνο με τον διευθυντή της σχολής που εργάζεται. Στη συνέχεια αρχίζει να ανοίγεται, η ζωή του αποκτά κάποιο νόημα, παντρεύεται μια ντόπια ξεπεσμένη πόρνη με ένα παιδί από, κανείς δεν ξέρει ποιον πατέρα, ούτε και αυτή η ίδια, κάνει μαζί της αρκετά παιδιά, αλλά μετά από κάποια χρόνια καλού γάμου μεταλάσσεται σε κακό πατέρα, μπεκρή και βίαιο σύζυγο. Το πρωί που καθαρίζει το μυαλό του από το πιοτό μετανιώνει, μα το ίδιο κιόλας βράδυ τα άγρια ανατολίτικα ένστικτά του ξυπνούν πάλι και μετά την επιστροφή του στο σπίτι δέρνει και φωνάζει σε όποιον βρεθεί στα πόδια του. Κάποια στιγμή χάνει τον καλύτερο φίλο του έναν επίσης ρώσο πρόσφυγα, παλιό στρατηγό του τσαρικού στρατού και αρχίζει την κάτω βόλτα στη ζωή του. Ο δρόμος της αυτοκαταστροφής άρχισε.
Το βιβλίο κάνει άπειρες αναφορές σε συνοικίες της Λάρισας, τη Φιλιππούπολη που είναι κοντά στην σημερινή Γεωργική Σχολή, τα Ταμπάκικα δίπλα στο ποτάμι, το Αλκαζάρ με τα μαγαζάκια της διασκέδασης και περιγράφει τη φτώχεια και ανέχεια που υπήρχε τότε στην πόλη μιας και ο ίδιος το έζησε από πρώτο χέρι. Οι περιγραφές του είναι καταπληκτικές και ενίοτε μοιάζουν με ποίηση. Λυρικά κείμενα για τη φύση, τα πρωινά στον κάμπο, τα δειλινά, τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, τις συνήθειες των κατοίκων της πόλης και τα ενδότερα της ζωής του κάθε χαρακτήρα κρατούν σε όμορφη και ήπια εγρήγορση τον αναγνώστη.
Είναι ωραίο να διαβάζεις σε ένα μυθιστόρημα τοποθεσίες οικείες που μερικές από αυτές βρίσκονται κοντά στο σπίτι σου. Φυσικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς ήταν π.χ. η Φιλιππούπολη στις αρχές του αιώνα, παρά την φιλότιμη προσπάθεια του Καραγάτση να το περιγράψει.
Από το https://larissa-town.blogspot.gr/